The Open Book

Ik heb een nieuw boekenplankje in het Forum in Groningen! Hier staan de beste, bijzonderste, leukste en meest spraakmakende boeken op die ik ken. Er komt nog een stukje over welke boeken ik gekozen heb en waarom. Maar eerst een ironische tegenhanger: het boek dat er absoluut niet opstaat, dat er nooit op zal staan, en dat ik persoonlijk van het plankje van anderen zal afschoppen, zo slecht is het. Over welk boek het gaat? Twilight van Stephenie Meyer, een boek dat zo slecht is dat ik een lijstje bijhield van alle redenen waarom het echt een belediging voor mijn intelligentie was. Wil je weten hoeveel redenen ik heb? Lees dan door!

Ik begin mijn recensies altijd met een korte samenvatting. Hier is’tie: Twilight gaat over een depressief, onhandig meisje dat Bella heet en verliefd wordt op een vampier, waar we niets over weten behalve dat hij ontzettend knap is.

Hier is de eerste reden waarom het een slecht boek: kijk dan naar die samenvatting! Ik heb nog nooit een boek gelezen waar minder in staat dan dat. Natuurlijk heb ik genoeg boeken gelezen die niet over grote gebeurtenissen gaan maar juist over persoonlijke groei, en in een aantal van mijn favoriete boeken gebeurt er bijna niets. Maar niemand in Twilight ontwikkelt zich. In plaats daarvan lijkt er elk moment iets te gaan gebeuren; Bella die in het bos rondloopt klinkt net zo onheilspellend als wanneer ze haar vriendje beschrijft of als ze kip aan het snijden is. Je zou zeggen dat een goede redacteur ooit eens bij Meyer aangeklopt heeft met de vraag of er iets kan gebeuren – snel. Alsjeblieft.

Reden twee: vampieren glitteren niet. Als je ooit iets hebt gelezen over vampiers, dan weet je dat er basisregels zijn: ze drinken bloed, ze zijn onsterfelijk en ze houden niet van de zon. Volgens Edward (hij is superknap, trouwens) is dit allemaal niet waar. In plaats daarvan glitteren ze. Waarom, mevrouw Meyer? Zou je kunnen uitleggen waarom je deze keuze gemaakt hebt? Die blijven echter steeds uit. Daarom voelden zelfs de plottwists, of wat er voor plottwists door moest gaan, als leeg.

Reden drie, vier, vijf en zes: de personages zijn saai. Bella is onhandig, Edward is beeldschoon (echt, werkelijk, ongelooflijk beeldschoon), haar vader kan niet koken, en Bella doet niet eens haar best om de namen van haar vrienden te onthouden, zo oppervlakkig zijn ze. En blijkbaar gaat het bij de personages alleen maar om hoe ze eruit zien (Bella valt flauw als de liefde van haar leven haar aanraakt, zo knap is hij). Oh en trouwens, Edward (had ik al gezegd dat hij het gezicht heeft van een engel en een Griekse god, tegelijkertijd?) is een perfect opgevoede man – maar we weten niets over hem. Alleen dat hij knap is, natuurlijk,

Reden zeven: Bella is een belediging voor alle vrouwen. Ze is zogenaamd heel intelligent en leest veel boeken. Ze schrijft een essay over hoe Shakespeares toneelstukken eigenlijk best vrouwonvriendelijk zijn. Niets mis mee, toch? Nou. Daarna zegt ze dat haar leven over is als haar vriendje niet in de buurt is. Hij reageert hierop door te zeggen dat zij zijn leven is. Welk zogenaamd intelligent, onafhankelijk persoon zegt zulke dingen? Wat is er mis met ze?! Ik snap dat ze zeventien jaar oud zijn (Edward, die trouwens heel knap is, is meer dan honderd jaar oud, maar hij klinkt continu alsof hij net in de puberteit zit nu hij een meisje heeft gevonden (oh, en hij vindt haar trouwens leuk omdat ze lekker ruikt – over goede redenen om verliefd op iemand te worden gesproken…)) en dat tieners ontzettend vervelend kunnen zijn, maar dit is echt next-level, over de top, zuchtend-en-steunend-en-tandenknarsend irritant.  

En dit is denk ik waarom alle volwassenen Twilight haten, en waarom ze het zouden moeten haten: dit is niet hoe tieners zich gedragen. Dit is niet hoe wij waren, toch? Vertel me alsjeblieft dat we niet zo waren. Wij hadden meer nodig dan een knappe partner. Wij dachten niet dat tegen je ouders liegen en jezelf in gevaar brengen acceptabel gedrag was (ok, liegen deden we allemaal, en we waren soms ook wel een beetje gevaarlijk bezig, denk ik). We dachten niet dat onze partner de reden van ons bestaan was. En, misschien wel het allerbelangrijkst, wij weten, nu we ouder zijn, dat dit niet het gedrag is dat we bij kinderen willen zien. Jongvolwassenen moeten erachter komen wie ze zijn als individu, en als onderdeel in een relatie.  

Shit. Ik ben echt een saaie volwassene geworden. Ik ben een van die ouwe mensen geworden die tieners gaat vertellen wat ze moeten lezen en wat ze moeten denken, en wat goed is en wat niet. En ik ben docent. Ik zou ze moeten vertellen dat ze waardevolle mensen zijn ongeacht welke keuzes ze maken in hun leven, dat ze gezien worden en dat ze aandacht verdienen. En ik vertel ze dat ook. Ik steun mijn leerlingen altijd ongeacht wat ze doen, en ik zal er altijd voor ze zijn als ze hulp nodig hebben.

Zolang ze deze troep maar niet lezen.

Wat vond jij van Twilight? Wat was jouw favoriete boek toen je jonger was? Welk boek zou jij uit handen slaan als je het gelezen zag worden? Ben jij ooit bang dat je bent verandert in een van die volwassenen die altijd chagrijnig zijn en die jongeren vertellen dat vroeger alles beter was? Laat het me alsjeblieft weten in de comments! En vergeet me niet te volgen voor meer posts over (normaal gesproken) goede boeken!